Staram się szukać odpowiedzi

14664999400_c7455701f1_k

Kiedyś dość surowo podchodziłam do kwestii homoseksualizmu. Ale wiele się zmieniło we mnie w tej kwestii. Dojrzałam.Ten temat dotknął mnie bardzo osobiście, kiedy zakochałam się w mężczyźnie, który okazał się być gejem. Zaczęłam szukać informacji, czytać, dużo myśleć na ten temat. Zaczęłam zadawać sobie pytania i skonfrontowałam się ze swoim dotychczasowym obrazem tego tematu.

Mój obraz bardzo ewoluował. Teraz mam poczucie, że choć nie rozumiem tego zjawiska, to absolutnie nie potępiam homoseksualistów. Nie umiem się wczuć w to jak można pożądać osobę tej samej płci, ale wiem, że ludzie tak mają. Z jakiego powodu, nie wiem, ale tak mają. Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć i daleka jestem od zachwytu nad tym zjawiskiem, bo jest to dla mnie nienaturalne, ale nie widzę powodu, żeby nie zadawać się takimi osobami. Część swojej opinii opierałam na Biblii i faktycznie jest napisane na początku drugiego rozdziału listu do Rzymian, że to jest obrzydliwe w oczach Boga.

Natomiast jedną rzeczą jest Biblia, która jest dla mnie fundamentem, czymś ważnym, ale uważam, że przede wszystkim Pan Bóg kocha wszystkich ludzi. Próbowałam dowiedzieć się na temat w jaki sposób powstaje homoseksualizm i przyczyny mogą być bardzo różne. I uznałam, że nie można w ten sposób traktować ludzi, czy oceniać, z resztą z wiekiem człowiek staje się mniej kategoryczny. Ja staję się mniej kategoryczna. Może to wynika z tego, że staram się szukać odpowiedzi, rozwiązań.

Kiedyś byłam w ostrej "fazie" kościelnej, a byłam w takiej fazie dość długo. Ten etap rozpoczął się dawno temu po tym jak jeden gość wystawił mnie do wiatru, to był wyzwalacz. Ale wszystko tak naprawdę zmieniło się po wypadku, którego doświadczyłam- zapadłam w śpiączkę na pewien czas. To miało kolosalne znaczenie, dlaczego tak gorliwie oddałam się modlitwie. Ale zdecydowanie moje poglądy zradykalizowały się gdy zaczęłam być w kościele, we wspólnocie kościelnej, która była teoretycznie katolicka, a tak na prawdę okazała się z czasem być sektą, miała jej wszelkie znamiona. Nadal jest w strukturach kościoła. To miało bardzo duży wpływ na mój światopogląd, na moje funkcjonowanie.

Odeszłam stamtąd bardzo dawno temu… Za sprawą romansu z żonatym mężczyzną. Przydarzyło mi się coś, co przez całe moje dotychczasowe życie było absolutnie niedopuszczalne i ja w życiu sobie nie wyobrażałam, że mogę coś takiego popełnić. Złamałam jedną z naczelnych moralnych zasad, które mi wpajano. Nie chcę powiedzieć że to jest zła zasada. To był moment przełomowy w moim życiu.

Zauważyłam, że mimo moich pięknych zasad przydarzyło mi się coś, czego nie umiałam wytłumaczyć i nagle wszystkie zasady przestały być ważne. Bardzo zmagałam się z tym, że nie mogłam o tym nikomu powiedzieć. Pamiętam, że zanim mi się to przydarzyło, moja przyjaciółka wyznała mi, że jest lesbijką. Moja reakcja na to, a to było parę lat przed moją historią, była bardzo mocna. Zrugałam ją, powiedziałem, że jest zboczona i nie mogłam tego ogarnąć, zwłaszcza, że ona była osobą, która mnie wprowadziła do Kościoła. Kiedy mi się to przydarzyło uświadomiłam sobie, że ona pewnie przeżywała koszmar. Że nie mogła swobodnie dzielić się radością tego, że jest z kimś w związku. Przeżywać zupełnie swobodnie, okazywać to. Pomijam już zupełnie fakt, czy mi się to podoba, czy nie. Dopóki samemu nie pozna się, dotknie się inności, albo nas nie spotka trudna historia, to mamy tylko teorię. Z daleka widzi się rzeczy zupełnie inaczej.

Moja babcia od małego przekazywała nam wiarę, uczyła pacierza, śpiewała z nami różne piosenki, zabierała nas do kościoła. Moi rodzice nie byli jakoś szczególnie praktykującymi katolikami do czasu mojego wypadku, który wszystko odmienił. Trudno inaczej traktować to, że żyję niż w kategoriach cudu. Mój tata się wtedy nawrócił i kupił Biblię, pierwszą w swoim życiu. Jak tylko ją kupił, otworzył na chybił-trafił i pierwsze słowa, które wyczytał to były: “Ta choroba nie jest na śmierć, ale na chwałę Bożą” . Ja bardzo szybko doszłam do siebie po tym nawróceniu rodziców i w sumie po 10 miesiącach wyszłam o własnych nogach i wróciłam do szkoły, mimo, że mam tylko połowę mózgu sprawną. Mam mózg jak u 80 letniej kobiety, a mimo to funkcjonuję na dość wysokim poziomie. Atrofia korowo-podkorowa to się nazywa. Lekarze widząc zdjęcia mojego mózgu i to jak funkcjonuję, nie mogli uwierzyć, że są moje.

Moja pani psychiatra mówi, że owszem mózg jest plastyczny, ale nie do tego stopnia, żeby funkcjonować, po tak potężnym uszkodzeniu. Od dziecka chorowałam na astmę. W wieku 10 lat miałam pierwszą śmierć kliniczną, a w wieku 12 dostałam zapalenia płuc i się udusiłam. Byłam sześć tygodni nieprzytomna, sparaliżowana. Nastąpiła śmierć mózgu. Oczywiście zawsze znajdą się ludzie twierdzący, że to jest jakoś logicznie, medycznie wytłumaczalne, ale dla mnie to był cud. Najgorsze jest to, że trudno o wyrozumiałość wśród ludzi. Jak komuś urwie nogę to widać gołym okiem, ale u mnie nie widać , że żyję z takim poważnym deficytem. Czasami chciałabym więcej zrozumienia, bo szybciej się męczę, bo jestem wrażliwsza. Trudno mi z tym brakiem zrozumienia wśród ludzi.

Martyna, 43, psycholog, Warszawa

1 Like

Cześć @Martyna, witamy w edgeryders!

Poruszasz w swojej historii bardzo wiele wątków i ciekawa jestem, jak czujesz się w Polsce w ostatnich latach? Jesteś wystawiona na sytuacje w swoich kręgach, które zmuszają Cię do kwestionowania osądów głoszonych przez najważniejsze polskie instytucje - rząd i kościół - które potępiają wszelkie odstępstwa od bardzo wąsko rozumianej “normy”. Jak sobie z tym radzisz? Jak wyglądają Twoje rozmowy z bliskimi osobami, budowanie relacji? Czy starasz się jakoś wpływać na osoby w Twoim otoczeniu, tłumaczyć - i z jakimi reakcjami się to spotyka?

Bardzo ciekawi mnie tez Twoja skomplikowana relacja z kościołem - wygląda na to, że jakiś rodzaj wiary (czy to wciąz wiara w chrześcijańskiego Boga?) trwa pomimo trudnych doświadczeń ze wspólnotą, którą porównujesz do sekty. Jak wygląda Twoja relacja z religią, bogiem?

Fajnie, że piszesz o potrzebie zrozumienia i o wzbudzaniu empatii. Bo “zjawisko” o którym mówisz - czyli orientacja psychoseksualna to po prostu jedna z cech za pomocą których można opisać człowieka. A dokładnie tylko (i aż) to, w kim się zakochuje. Homoseksualność jest tak samo naturalna jak heteroseksualność i występuje w całym świecie przyrody.

Tobie jest ciężko w relacji z kościołem z powodu wyboru jakiego dokonałaś, więc możesz również wyobrazić sobie jak strasznie czują się osoby niehetero, które nie mają możliwości przestać kimś kim są a hierarchowie kościelni ciągle mówią o tym, że ich miłość nie ma nic wspólnego z dojrzałym i dobrym uczuciem. Jak myślisz, co wpłynęło na to, że Twoja ocena osób niehetero przestała być tak surowa jak była? Osobiste doświadczenie wykluczenia ze wspólnoty; przemyślenia; poznanie kogoś kto zakochał się w osobie tej samej płci? Pytam, bo często rozmawiam z ludźmi głęboko wierzącymi i spotykam wśród nich zarówno zaciekłych homofobów jak i takich, którzy nie podzielają zdania hierarchów w tej kwestii i zastanawiam się od czego to zależy.

Z tym “w całym świecie przyrody” to bym był jednak ostrożny. Jakieś tam przypadki są znane, ale to raczej ciekawostki. Niedawne badania odnośnie tematu skąd biorą się postawy homoseksualne mówi, że po części jest to genetyka, ale też w znaczącej mierze socjalizacja. Warto się nad tym zastanowić, myślę.

@Timon witaj w dyskusji. Widzę, że zacząłeś od delikatnego tematu

Możesz rozwinąć swoją myśl? Czuję, że za tym stoi mocny kaliber, ale nie wiem na pewno.

Mam na myśli tylko to, że skoro w determinowaniu orientacji seksualnej mogą mieć spory udział czynniki środowiskowe, może się przypadkiem okazać, że rosnąca liczba homoseksualistów wynikać będzie ze sposobu wychowania. Idąc więc dalej - lansowanie w przestrzeni publicznej haseł w stylu “GAY PRIDE” i organizowanie parad LGBT wszędzie gdzie się da nie zrobi raczej dobrej roboty. To tylko hipoteza, ale jestem przekonany, że wcale nie niedorzeczna.

Możliwe, że to zbyt delikatny wątek do dyskusji. Dlaczego akturat kwestia homoseksualizmu jest dla Ciebie tak ważna?

Z innej beczki: zerknij do wątku Czy jest cokolwiek, co nas jeszcze łączy? - #8 by Barbio
Podzielona Polska będzie tematem naszego listopadowego otwartego forum.

Cześć, @Timon - witamy na forum!

Myślę, że co do ścisłości i pewności badań genetycznych jeszcze długo będziemy mogli się spierać - to chyba trochę jak z badaniami dotyczącymi odżywiania i nieustannych korekt nt. właściwego cholesterolu, tłuszczów, etc. Jest to skomplikowana materia i wymaga lat pracy. Cokolwiek wpływa na taki rozwój, efekt jest podobny - w naturze homoseksualizm istnieje, nie tylko u człowieka. Pytanie, dlaczego niektórym jego istnienie tak przeszkadza?

Walka o prawa LGBT odbywa się w świecie, w którym osoby o innych orientacjach mogą np. być pobite za okazywanie sobie uczuć. Nie mówiąc już o tym, że odmawia im się prawa do zawierania związków, które uprawiają ich do dzielenia majątków czy wizyt w szpitalu. Więc z jednej strony mamy argument, że za dużo gadają na forum publicznym i to szkodzi ogółowi, z drugiej mamy ogół, który nie boi się przemocy i dyskryminacji, także w kwestiach legalnych.

Na pewno kwestie środowiskowe mają wpływ na orientację - chociaż na własnym przykładzie mogę powiedzieć, że wychowując się w bardzo konserwatywnej części Polski, w bardzo heteroseksualnym środowisku (nie znałam nikogo o innej orientacji do 19 roku życia, może dłużej), nie uchroniło mnie to przed byciem nieheteroseksualną osobą. Byłam tym odkryciem sama zaskoczona. Wydaje mi się, że kobietom jest o wiele łatwiej w pewnym momencie wejść w kontakt ze swoją nieheteroseksualną częścią, bo kultura i społeczeństwo nie są tak bardzo negatywnie nastawione wobec kobiet homoseksualnych czy biseksualnych, jak maczystowskie kręgi męskie. Ta presja na bycie prawdziwym facetem, spełnianie bardzo wąskich oczekiwań społeczeństwa, i obsesja nt. seksu analnego (który mężczyzni lubią uprawiać z kobietami, ale z mężczyznami to już co innego) na pewno utrudnia pełną ekspresję.

Ostatecznie - jaki jest problem z tym, z kim kto śpi i co komu sprawia przyjemność? Życie jest dość zagmatwane, walczymy z wieloma problemami - biedą, wykluczeniem, chorobami, zanieczyszczeniem środowiska - czemu ktoś miałby poświęcać energię na odbieraniu innym tego, co sprawia im radość?

CIekawa jestem też, co masz na myśli mówiąc: Dobra robota?

Może @pwawrzynczyk chciałaby coś dodać w tej kwestii, albo @magda?

Czesc @Timon,
Rosnaca liczba osob nieheteroseksualnych ma jedynie posredni zwiazek z paradami rownosci. Widocznosc osob niehetero w przestrzeni publicznej jest konsekwencja zmieniajacego sie spoleczenstwa - w XX w. (mam tu na mysli Europe) zaczelismy wreszcie akceptowac fakt, ze ludzka seksualnosc nie jest jednorodna i ze wiele (jesli nie wiekszosc) osob nie jest jest hetero i to calkiem naturalne. Homoseksualnosc i biseksualnosc wystepuja w przyrodzie obok siebie, ludzie zaobserwowali je u ponad 1500 gatunkow zwierzat. Parady rownosci nikogo nie przekonaja do bycia LGB, pokazuja za to spoleczenstwu, ze osoby LGB sa duza jego czescia i kazdy zapewne zna osoby niehetero, nawet jesli o tym nie wie. Moga za to przekonac osoby LGB do wyjscia z szafy, jesli sa w wystarczajaco bezpiecznym srodowisku.

Jezeli piszesz, ze ’ lansowanie w przestrzeni publicznej haseł w stylu “GAY PRIDE” i organizowanie parad LGBT wszędzie gdzie się da nie zrobi raczej dobrej roboty’, to tym samym dajesz do zrozumienia, ze jest cos zlego w byciu LGB i ze najlepiej byc hetero. Jezeli uznasz, ze bycie niehetero jest tak samo ok jak hetero i kazdy powinien miec rowne prawa, byc wolny od dyskryminacji i przemocy, to wtedy zycie osob LGB bedzie moglo rozwijac sie tak samo jak osob heteroseksualnych.

Czesc @Martyna,
Dzieki za podzielenie sie Twoja historia zarowno, jesli chodzi o Twoje zdrowie i jak i przemiany swiatopogladowe. Niewiele osob potrafi wyznac, ze kiedys sie mylilo i ze ich osobiste doswiadczenia zmienily ich poglady na temat innych ludzi. Na szczescie przezywamy rozne rzeczy i to uczy nas akceptacji i otwartosci.

Jesli czujesz sie skonfliktowana pogladami polskiego Kosciola na homoseksualnosc oraz tym, co podpowiada Ci serce i mowi chrzescijanstwo (ludzie sa rowni i stworzeni na podobienstwo Boga), to zawsze mozesz poszukac kosciola, ktory bedzie dla Ciebie bardziej odpowiedni. Religia to nie monolit, jest wiele odlamow i kosciolow, ktore glosza inne poglady niz polski Kosciol. Mozna tez dzialac w obrebie polskiego Kosciola, jest wielu katolikow/wiele katoliczek, ktorzy/ktore nie zgadzaja sie z odrzuceniem osob LGBT. ‘Tygodnik Powszechny’ czesto podejmuje te tematyke.

Nie, nie. Nie uważam żeby homoseksualizm sam w sobie miał być “czymś złym”, uprzejmie proszę o nie imputowanie mi rzeczy, których nie powiedziałem :). Jednakowoż rzeczywiście afiszowanie się z własną seksualnością już jak najbardziej uważam za coś złego. Jeżeli byłbym fanem BDSM - nie wpadłbym na pomysł, żeby w lateksie czy skórze biegać z pejczykiem po ulicach. Z tym mam problem, nie z samą orientacją. Również z tego wynika moja niechęć do hasła “GAY PRIDE”. Z czego “DUMNI”? To ja też mam być dumny z mojej heteroseksualnej orientacji, czy nie? Ale jeśli mogę, to co, wydrukować sobie na koszulce “HETERO PRIDE”?

Myślę, że ma to związek raczej z historią homoseksualizmu i cierpieniami, które wyrządzano ludziom z inną niż heteroseksualna orientacją w przeszłości - więzienia, elektroszoki, kary śmierci. To reakcja na wieki prześladowań - raczej tak to bym odczytywała.